Etablissements d’en Face bouwt de galerij om tot bioscoop. Het wordt een multiplex, met een doorlopend programma op straatniveau en een programma ‘on demand’ in de kelder. Dat mag wel, want Michel Auder (°1945) die al die schermen vult, is een veelfilmer en wat hij filmt kan op veel verschillende manieren bekeken worden.

Er wordt wel eens gezegd dat Michel Auder altijd een camera bij zich heeft. Het begint als tiener ergens in de vroege jaren zestig, met het fototoestel van zijn vader. Dat ruilt hij al snel in voor een filmcamera. Zijn eerste film is een remake van Alain Resnais’ ‘L’année derniere à Marienbad’. In diezelfde jaren zestig (Auder woont dan nog in Frankrijk) leert hij door het werk van Jean-Luc Godard en Andy Warhol dat er nog andere manieren van filmen bestaan dan die van Hollywood. Zijn laatste film, een superproductie met een budget van 200.000 dollar (want Auder is intussen verhuisd naar New York), dateert van 1970. ‘Cleopatra’ is een remake van de gelijknamige film van Mankiewicz uit 1963. De rollen van Liz Taylor en Richard Burton worden hier vertolkt door Viva en Louis Waldon, omringd door andere sterren uit Warhol’s Factory. Sindsdien is video zijn medium en verdwijnt Auder van de publieke radar.
Er wordt wel eens beweerd dat vrouwen een belangrijke rol spelen in het leven van Michel Auder. Drie weken na de Parijse voorstelling van Warhol’s ‘Chelsea Girls’ (1966), loopt hij in de straten van de lichtstad de actrices Nico en Viva tegen het lijf. Hij zegt: “ik wil een film met je maken”. Zij zeggen: “kom mee naar ons feestje”. Enkele dagen later filmen ze samen in Rome. Anges Varda telefoneert: “Viva, kom een film met me maken in Hollywood”. Viva: “ok, maar mijn nieuwe vriendje gaat ook mee”. Enkele dagen later trouwen ze in Vegas en enkele weken later wonen ze in New York. De volgende jaren zijn nogal chaotisch: Chelsea Hotel, de entourage van Warhol, de tournage van ‘Cleopatra’ en vooral: veel drugs. Dat duurt tot Cindy Sherman hem van zijn heroïneverslaving afhelpt. De vrouw die hem toegang geeft tot de kunstwereld is Nicole Klagsburn, van de gekende Newyorkse galerij.

Subject
Er is geschreven dat Auder – de eeuwige man van, vriend van, in de entourage van… – een toeschouwer is van zijn eigen leven. Dat was naar aanleiding van ‘The Feature’ (2008), waarin hij 5000 uren videotape reduceert tot een film van drie uur. Hij vertelt het allemaal in de derde persoon: het begin en het einde van zijn huwelijk met Viva, de geboorte en het opgroeien van hun dochter, zijn drugsprobleem, zijn problematische verhouding met de kunstwereld, zijn korte huwelijk met Cindy Sherman. De lectuur van Henri Michaux brengt Auder tot zijn eerste LSD-experimenten. Michaux, die schrijft dat om van drugs te genieten, je moet leren genieten van jezelf als subject. Die subjectivering van het zelf herken je in de ontmoetingen die zo bepalend zijn voor dit leven. Maar ook in de aleatoire montage die een beeld geeft van dit leven. Zo wordt je toeschouwer van je eigen leven, van het leven dat geleefd wordt door ontmoetingen met mensen, met gebeurtenissen en met media.
Vandaag is het woord aan Auder zelf. Hij (re)construeert zijn leven als een schrijver, meer dan als een filmmaker. Zijn films zijn dagboeken. Ze tonen hem als een sociaal beest: zijn fascinatie voor mensen, vrouwen, lichamen, beelden. Hij verfilmt Niki de Saint Phalle als een ontroerend liefdesgedicht (‘My Love’, 1978). De Olympische Spelen in LA filmt hij volledig van de televisie als één onversneden brok erotiek (‘The Games, Olympic Variations’, 1984). Zijn film over Rome is een lofrede aan het beeld: in de straat, het museum, de kerk, op televisie (‘Roman Variations’, 1991). In ‘Endless Column’ (2011) bladert hij door de beelden die hij maakte met zijn telefoon als door een boek. Hij werkt met beelden, zoals een schrijver met een tekstverwerker. Hij schrijft met beelden.
Het klavier van de tekstverwerker in ‘Endless Column’ zorgt ook voor de soundtrack. Het dient niet enkel om mee te schrijven, maar ook om geluid mee te maken, om het ritme te bepalen. Het is op die manier dat u naar deze video’s moet kijken. Als een stuk muziek. Als variaties op een steeds weerkerend thema. Elke video toont hoe een leven eruit ziet en elke volgende video toont hoe het er ook kan uitzien.

Michel Auder. Van 21 april tot 26 mei in Etablissements d’en Face, Dansaertstraat 161, Brussel. Wo-za, 14-18u. Elke donderdag en vrijdag is er om 20u30 ook een avondprogramma. Raadpleeg de vitrine of de website voor volledig programma. www.etablissementdenfaceprojects.org