Fort Beau
een programma voor Cinematek
(VF en bas de page)

25-26/5/2024

“En toen zei ik: c’est fort beau. Dat is niet mijn taal, dat zijn niet mijn woorden. Alsof een ander sprak door mijn mond. En misschien was het wel die verplaatsing in de ander (of van de ander in mij) die ik nodig had om te spreken over schoonheid.

Fort Beau is een verhaal van beginnen en eindes, een transitie, waar dingen anders worden. Bas Jan Ader en Ron Vawter (en een beetje Jacques Derrida en Sharon Lockhart) zetten me midden in het einde. Manon de Boer leidt me naar het begin. Sirah Foighel Brutmann en Eitan Efrat (en Jean-Luc Godard, Emily Jacir, Herman Asselberghs en Els Opsomer) kijken naar de realiteit achter de schoonheid (in Israël) en de schoonheid achter de realiteit (voor de Palestijnen). Met Dan Graham zoek ik naar wat jongeren van toen verbindt met jongeren van nu. En Derek Jarman neemt me mee naar een pandemie die geen onmiddellijke actie verdiende van overheden waar ook ter wereld.

Zo wordt Fort Beau een korte geschiedenis van een lange eeuwwisseling.”

Pieter Van Bogaert

Voorafgaand aan dit programma loopt in De Markten Fort Beau: een reeks ontmoetingen rond kunst, filosofie & politiek (16.04-21.05, voertaal Nederlands). Meer info en inschrijvingen: www.demarkten.be/activiteiten/fort-beau-voorjaar-2024

25.5  17u

Manon de Boer – An Experiment in Leisure, 2016-2019, 32’

Mijn zicht op Fort Beau. Een landschap om naar te kijken, te luisteren, je in te verliezen, gaat over in gesprekken over de goede omstandigheden om te werken en te leven – over de grens tussen leven en werk. Een film als leidraad bij beide installaties van de Boer in de foyer: Maud Capturing the Light ‘On a Clear Day’ en The Untroubled Mind.

Voorstelling ingeleid in het Engels door Pieter Van Bogaert.

25.5  19u

Sharon Lockhart – Eventide, 2022, 35’

Leslie Thornton – The Last Time I Saw Ron, 1994, 12’

Mijn zicht op Fort Beau (bis). Lockhart maakt één lange opname van de Gotlandse kust bij valavond. Zes vrouwen met zaklampen zoeken in het struikgewas. Maar het miraculeuze speelt zich elders af. Leslie Thornton verzorgde de visuals voor de laatste voorstelling van Ron Vawter in het Kaaitheater. Na zijn dood maakt ze dit zeer persoonlijke portret van een zeer bijzondere acteur die u ook aan het werk kan zien in het fragment van Fish Story in de foyer, naast de showreel met werk van Bas Jan Ader.

Voorstelling ingeleid in het Engels door Pieter Van Bogaert.

25.5  21u

Sirah Foighel Brutmann en Eitan Efrat – The Gathering Series: Orientation, 2015, 12’ + Nude Descending a Staircase, 2015, 18’ + Miroir Séb Fragile!, 2017, 22’

Een drieluik over wat mensen bij elkaar brengt: zoeken naar het verleden achter het monument van de Israëlische architect Dani Karavan voor de stichters van Tel Aviv; kijken naar de toekomst bij het monument van dezelfde kunstenaar voor Walter Benjamin in Portbou; een hommage aan hun vriend en filmmaker Sébastien Koeppel. Een ode aan het filmmaken met knipogen naar Brakhage en Sharits. In de foyer staat Seemingly Still, de LP in samenwerking met Laszlo Umbreit.

Voorstelling ingeleid in het Engels door Pieter Van Bogaert.

26.5. 15u

Jean-Luc Godard – Notre musique, 2004, 80’

Wat mensen bij elkaar brengt (bis). Geïnspireerd door de Divina Comedia maakt Godard een film in drie delen: Hel, Vagevuur, Paradijs. Zoals veel latere films van Godard is ook deze een imago mundi. Israël-Palestina staat in het centrum. Maar de opnames gebeuren in een door oorlog verwoest Sarajevo.

Voorstelling ingeleid in het Engels door Pieter Van Bogaert.

26.5 17u

Herman Asselberghs – For Now, 2017, 32’

Emily Jacir – Letter to a Friend, 2020, 43’

Imago mundi (bis). Asselberghs toont mensen en plaatsen – in New York, Brussel, Tel Aviv, Ramallah of Portbou – als een herhaling van vage gelijkenissen. Hij filmt na de feiten. Emily Jacir filmt vóór de feiten en vraagt de Israëlische architect Eyal Weizman van Forensic Architecture een onderzoek te starten naar een misdaad die nog moet komen, vertrekkend van de traangascapsules in haar tuin in Bethlehem. In de foyer speelt Els Opsomers _imovie[1]_: the agony of silence, gemaakt na haar verblijf in bezet Palestina.

Voorstelling ingeleid in het Engels door Pieter Van Bogaert.

26.5  19u

Dan Graham – Rock My Religion, 1983-1984, 55’ + Sunset to Sunrise, 1969, 4’

Waarom Rock My Religion? Omdat ik zoek naar een verband tussen het no future toen en het you stole our future vandaag. Over achttien zijn toen en nu. Wat is anders? Waarom Sunset to Sunrise? Omdat dat het moment is waarop dingen veranderen.

Voorstelling ingeleid in het Engels door Pieter Van Bogaert.

26.5  21u

Derek Jarman – Blue, 1993, 79’

Jarman maakte deze film toen hij al blind werd door een aids-gerelateerde ziekte. Hij maakt een film zonder beelden met enkel een door Yves Klein geïnspireerd blauw dat langzaam maar zeker de ruimte overneemt. Het is de laatste film, maar ook een late film van een ervaren kunstenaar met een uitgepuurde esthetiek.

Voorstelling ingeleid in het Engels door Pieter Van Bogaert.

Fort Beau
un programme pour Cinematek

25-26/5/2024

“Et puis j’ai dit : c’est fort beau. Ce n’est pas ma langue, ce ne sont pas mes mots. Comme si un autre s’exprimait à ma place. Mais peut-être fallait-il ce transfert en l’autre (ou de l’autre en moi) pour parler de beauté. 

Fort Beau est une histoire faite de débuts et de fins, une transition par laquelle les choses se transforment. Bas Jan Ader et Ron Vawter (et Jacques Derrida et Sharon Lockhart) se retrouvent au beau milieu de la fin. Manon de Boer me renvoie au début. Sirah Foighel Brutmann et Eitan Efrat (ainsi que Jean-Luc Godard, Emily Jacir, Herman Asselberghs et Els Opsomer) observent la réalité au-delà de la beauté (en Israël) et la beauté qui se cache derrière la réalité (pour les Palestiniens). Dan Graham me permet de questionner ce qui relie la jeunesse d’antan à la jeunesse d’aujourd’hui. Et Derek Jarman m’invite à considérer une pandémie qui ne nécessitait pas d’action immédiate des autorités, et ce partout dans le monde.

Fort Beau se présente donc comme une courte histoire d’un long tournant de siècle.”

Pieter Van Bogaert

Ce programme est précédé de Fort Beau: een reeks ontmoetingen rond kunst, filosofie & politiek dispensée en néerlandais à De Markten (16.04-21.05). Meer info en inschrijvingen: www.demarkten.be/activiteiten/fort-beau-voorjaar-2024

25.5  17u

Manon de Boer – An Experiment in Leisure, 2016-2019, 32’

Ma vision de Fort Beau. Un paysage à contempler, à écouter, dans lequel se perdre, qui met en rapport les conditions de travail et de vie – qui traite de la frontière entre vivre et travailler. Un film en guise de fil conducteur aux deux installations de Manon de Boer dans le foyer : Maud Capturing the Light ‘On a Clear Day’ et The Untroubled Mind. 

Séance présentée en anglais par Pieter Van Bogaert.

25.5  19u

Sharon Lockhart – Eventide, 2022, 35’

Leslie Thornton – The Last Time I Saw Ron, 1994, 12’

Ma vision de Fort Beau (bis). Lockhart capte en une seule et longue prise la tombée du jour sur une des côtes de l’île de Gotland en Suède. Six femmes équipées d’une lampe de poche fouillent les buissons. Mais le miracle s’opère ailleurs. Leslie Thornton a réalisé les visuals pour la dernière représentation de Ron Vawter, co-fondateur du mythique Wooster Group, au Kaaitheater. Après sa mort, elle réalise ce portrait très personnel d’un acteur hors du commun que vous pouvez également découvrir dans un extrait de Fish Story exposé dans le foyer aux côtés du showreel de Bas Jan Ader. 

Séance présentée en anglais par Pieter Van Bogaert.

25.5  21u

Sirah Foighel Brutmann et Eitan Efrat – The Gathering Series: Orientation, 2015, 12’ + Nude Descending a Staircase, 2015, 18’ + Miroir Séb Fragile!, 2017, 22’

Un triptyque qui traite de ce qui réunit les gens : la recherche d’un passé commun par le biais d’un monument créé par l’architecte israélien Dani Karavan en hommage aux fondateurs de Tel Aviv ; un regard vers l’avenir à partir d’un monument du même architecte érigé à Portbou à la mémoire de Walter Benjamin ; un hommage à leur ami cinéaste Sébastien Koeppel. L’ensemble forme une ode au cinéma artisanal qui renvoie à Stan Brakhage et Paul Sharits. Dans le foyer, un exemplaire de Seemingly Still, LP réalisé en collaboration avec Laszlo Umbreit. 

Séance présentée en anglais par Pieter Van Bogaert.

26.5. 15u

Jean-Luc Godard – Notre musique, 2004, 80’

Ce qui réunit les gens (bis). Inspiré de la Divine comédie, un film en trois volets : Enfer, Purgatoire, Paradis. A l’image de la plupart des derniers films de Godard, un film en forme d’imago mundi, avec, au centre, le conflit israélo – palestinien, alors que les prises de vue sont réalisées dans les décombres de Sarajevo ravagée par la guerre. 

Séance présentée en anglais par Pieter Van Bogaert.

26.5 17u

Herman Asselberghs – For Now, 2017, 32’

Emily Jacir – Letter to a Friend, 2020, 43’

Imago mundi (bis). Asselberghs filme des gens et des lieux en s’appuyant sur une répétition de vagues similitudes – à New York, Bruxelles, Tel Aviv, Ramallah ou encore Portbou. Il filme après les faits. Emily Jacir quant à elle filme avant les faits et demande à l’architecte israélien Eyal Weizman de Forensic Architecture d’entreprendre une enquête sur un crime à venir, sur base de capsules de gaz lacrymal trouvées dans son jardin à Bethlehem. Dans le foyer vous pourrez découvrir _imovie[1]_: the agony of silence de Els Opsomer, réalisé après son séjour en Palestine occupée. 

Séance présentée en anglais par Pieter Van Bogaert.

26.5  19u

Dan Graham + Rock My Religion, 1983-1984, 55’ + Sunset to Sunrise, 1969, 4’

Pourquoi Rock My Religion ? Parce que je cherche un lien entre le no future d’antan, et le you stole our future d’aujourd’hui. Avoir 18 ans alors et aujourd’hui, quelles sont les différences ? Pourquoi Sunset to Sunrise ? Parce que c’est l’instant où les choses changent.

Séance présentée en anglais par Pieter Van Bogaert.

26.5  21u

Derek Jarman – Blue, 1993, 79’ 

Jarman a réalisé ce film alors qu’il était déjà atteint de cécité suite à une maladie liée au SIDA. Un film sans images avec sur l’écran uniquement un bleu inspiré d’Yves Klein qui envahit lentement mais sûrement l’espace. C’est le dernier film, mais aussi un film tardif d’un artiste expérimenté dont l’esthétique repose sur l’épure.  

Séance présentée en anglais par Pieter Van Bogaert.